GOŹDZIK

rowerowy blog

Info

Ten blog rowerowy prowadzi Gozdzik z miasteczka Głowno. Mam przejechane 22889.93 kilometrów w tym 5518.87 w terenie. Jeżdżę z prędkością średnią 19.02 km/h i się wcale nie chwalę.
Suma podjazdów to 91878 metrów.
Więcej o mnie.

Znajomi

wszyscy znajomi(41)

Moje rowery

Wykres roczny

Archiwum bloga

Wpisy archiwalne w miesiącu

Lipiec, 2019

Dystans całkowity:	532.30 km (w terenie 127.50 km; 23.95%)
Czas w ruchu:	29:28
Średnia prędkość:	18.06 km/h
Maksymalna prędkość:	45.10 km/h
Suma podjazdów:	1920 m
Liczba aktywności:	6
Średnio na aktywność:	88.72 km i 4h 54m
Więcej statystyk

DST 65.30km
Teren 1.00km
Czas 03:13
V_AVG 20.30km/h
V_MAX 38.10km/h
Temperatura 28.0°C
Podjazdy 218m
Sprzęt VAMP-irek
Aktywność Jazda na rowerze

Green Velo 2019 - dzień czwarty

Poniedziałek, 29 lipca 2019 · dodano: 01.08.2019 | Komentarze 5

Dzisiejszy dzień można by zacząć od nieco zmienionych słów znanej piosenki Pana Mieczysława Fogga:

To ostatnia wycieczka
dzisiaj się rozstaniemy,
dzisiaj się rozjedziemy

Ale zanim to nastąpi to mamy do pokonania około 60 km spokojnej jazdy do Terespola. A jeszcze wcześniej istne królewskie śniadanko, które przebiło wszystkie dotychczasowe. No fakt, że szarlotką i sernikiem można mnie kupić bez problemy, a tu takowe ciasta własnego wypieku były, ale do tego była wędlina własnej roboty, pasztet pieczony, jajecznica, paróweczki na ciepło, przepyszna sałatka z serkiem mozzarella, deska serów… aaaaaa pychota. Powtórzę się, aby zakończyć ten wątek. Polecam kwaterę oberża Borsuki i koniec.
To wracamy do pożegnalnego odcinka wyprawy Green Velo 2019.
Dziś główna atrakcją jest zdążyć na pociąg w Terespolu. A to wcale nie jest takie na 100% pewne, ponieważ chmury, jakie się zbierają po naszej lewej stronie są naprawdę bardzo groźne i jeśli z nich się zrobi jakaś nawałnica, burza, deszcz to może być różnie z tym czasem, lub z jazdą w przyjemnych warunkach.
Druga atrakcja to stadnina koni w Janowie Podlaskim.
Po drodze niespodziewanie pojawiają się jeszcze dwa miejsca, z których roztacza się przepiękny widok na Bug. Oczywiście nie mogę sobie odmówić takich przyjemności. Odbijam, więc zaraz za Borsukami w lewo, aby popatrzeć przez chwilkę na zakole Bugu. Piękny widok, ale czas wracać na szlak.
Docieramy do Janowa a po chwili do stadniny koni, aby popatrzeć na wspaniałe konie. Nie znam się na nich kompletnie, więc dla mnie wszystkie były takie same i bardzo ładne. Dały się pogłaskać i to by było na tyle, jeśli chodzi o pobyt w stadninie. Jedziemy dalej.
A gdzie, nie jedziemy prrrrrr … przy najstarszej stacji paliw w Polsce, która znajduje się przy Starym Rynku w Janowie Podlaskim. Naftę i inne ówczesne paliwa sprzedawano w tym miejscu już w latach dwudziestych ubiegłego wieku. A my dziś podziwiamy ręczne dystrybutory firmy Temper Extrakt z 1928 roku, które zachowały się do dziś dnia. Tu również ucinamy sobie miła pogawędkę z przejeżdżającym kolarzem, który informuje nas, że droga do Terespola jest właściwie prosta, lekko w dół z malutkimi zmarszczkami. Raduje to nasze serca, bo wiemy ze na pociąg przy takich okolicznościach drogowych spokojnie zdążymy, nawet jak będziemy podążali zgodnie ze szlakiem, który tuż przed Terespolem odbija w prawo i robi taki dość duże koło po okolicy. Na dworzec docieramy mniej więcej na 1,5 godziny przed odjazdem pociągu. Mamy czas na małe jedzenie, odpoczynek i zasłużone piwko pod ogrodowym parasolem. Tak kończymy naszą druga już przygodę ze szlakiem Green Velo. I o ile w zeszłym roku polubiłem taka formę podróżowania, a nie jak dotychczas kwatera w jednym miejscu i trzy wycieczki po okolicy, to w tym roku mogę śmiało powiedzieć, że jestem zakochany.
Cztery dni.
Każdy inny.
W każdym inna trasa, okolica, przyroda, krajobraz.
Trzy kwatery
Każda inna.
Tylko ekipa Lena, Mateusz, Grzegorz, Andrzej, Waldek i ja Goździk była stała i wesoła.

Cóż można powiedzieć.
Nadam, pomimo tego makabrycznego odcinka z Czeremchy do Grabarki, jestem pod ogromnym i pozytywnym wrażeniem szlaku GV. Nadal uważam, że jest bardzo dobrze oznaczony w terenie i nie sposób się zgubić na trasie, nadal uważam, że różne nawierzchnie te od tych cudownych do makabrycznych to tylko i wyłącznie plus.
No co tu dużo mówić już bym chciał wrócić i jechać dalej, a z taka ekpią to i deszcz niestraszny jest…… Tarka też hihihihi.

Dziękuję wam bardzo z wspólne spędzenie cudownego czasu. Takich dnia, wycieczek chwil się nie zapomina.

Trasa: Borsuki – Gnojno – Stary Bubel – Stary Pawłów – Janów Podlaski – Werchliś – Zaczopki – Pratulin – Neple – Mokrany Stare – Malowa Góra – Koroszczyn - Terespol

Foto:

Nasza kwatera w Borsukach © GOZDZIK

Widok na zakole Bugu © GOZDZIK

Stadnina Koni w Janowie Podlaskim © GOZDZIK

I wszędzie koniki - Janów Podlaski © GOZDZIK

I koniki na karuzeli w wesołym miasteczku :-) © GOZDZIK

Ręczne dystrybutory firmy Temper Extrakt z 1928 roku - Janów Podlaski © GOZDZIK

Rezerwat Szwajcaria Podlaska © GOZDZIK

I widok na Bug w rezerwacie © GOZDZIK

To już ostatnie kilometry wspólnej jazdy © GOZDZIK

Rumaki w pociągu czas wracać do domu © GOZDZIK

Kategoria Wycieczki i wyprawy

DST 111.00km
Teren 43.00km
Czas 06:35
V_AVG 16.86km/h
V_MAX 45.10km/h
Temperatura 30.0°C
Podjazdy 362m
Sprzęt VAMP-irek
Aktywność Jazda na rowerze

Green Velo 2019 - dzień trzeci

Niedziela, 28 lipca 2019 · dodano: 01.08.2019 | Komentarze 1

Dzień trzeci przede wszystkim zapowiadał się na naprawdę bardzo gorący i dodatkowo najdłuższy, jeśli chodzi o dystans. Waldek do tego wszystkiego dołożył wiadomość, ze wyczytał gdzieś na forum informację o tym, że dziś napotkamy jeden z bardziej podłych fragmentów szlaku GV. Ale kto by się tym przejmował z rana. Da się radę. Nikt o tym o godzinie 9.00 rano nie zawracał sobie głowy. Bardziej nas martwiła przeprawa promowa przez Bug. Bo skoro jest mało wody w rzekach to ciekawe czy prom w Mielniku będzie pracował.
Dzięki małej pomyłce w nawigacji żegnamy się z Hajnówkę w wersji rozszerzonej zwiedzają jeszcze kawałeczek tego miasta. Za miastem czeka nas długa prosta w pełnym słońcu. Co prawda trudno mówić o dziewiątej rano o pełnym słońcu, ale niestety dziś już o tej godzinie było naprawdę bardzo ciepło i duszno. Wiatr nam sprzyja, bo wieje w plecy, więc kilometry umykają szybko. Mnie od samego początku jedzie się dość ciężko. Mięśnie po wczorajszej wygranej w czasówce w TdF trochę bolą, a do tego czuję po telefonicznej rozmowie z żonką, że w domu nie jest wszystko tak jak powinno być.
Ale jechać trzeba, krajobrazy podziwiać, koła nie puszczać i odpuścić sobie dziś rumakowanie na czele peletonu. I jakoś to będzie.
I było całkiem przyjemnie. Ból się rozszedł po kościach, głowa trochę przestała myśleć widoki fajne jak zwykle brygada mnie rozweselała i …. I nagle przyszła niespodziewanie miejscowość Czeremcha, a właściwie to droga nr 66, którą przekroczyliśmy w okolicach Czeremchy.
I się #$#@#$ zaczęło.
Sypki piasek na drodze, która była pofałdowana, taka jak tarka, nie wiem jak to opisać, ale jazda po niej z otwartymi ustami groziła odgryzieniem języka a z zamkniętymi w tym upale uduszeniem. Szybkość na liczniku to 6-8 km/h.
No dobra trudno. Szlak Green Velo to różnorodność nawierzchni i to jest fajne. Więc jedziemy przecież zaraz się to pewnie skończy. Jedziemy kilometr, dwa, pięć 10 kurcze to się nie kończy !!!!!. Końca nie widać, woda wypita. W niektórych miejscach było tyle piachu że walczyło się o przetrwanie. Koła cieniutkie, sakwy ciężki, żar z nieba, gdzie nie gdzie wiatr w twarz. Myślałem ze nie dojadę, że za chwilę ciepnę rower w krzaczory i koniec wycieczki. Znajdę sobie gdzieś kwaterę i zostaje. Ale szkoda mi oderwać się od takiej fajnej ekipy. Co prawda na tym odcinku, który tak mniej więcej liczył około 18 km rozciągnęliśmy się tak ze się nawet nie widzieliśmy. A spotkania były tylko wówczas jak się spadło już z roweru i łapało chwilkę odpoczynku. Nie muszę wam chyba mówić, o czym i jakich słów używaliśmy, gdy rozmawialiśmy prawda. Ale za każdym razem trzymała nas nadzieja ze już za chwilkę już jeszcze ten zakręt i pewnie tam już jest dobrze. Ja nie mówię o asfalcie, ja nawet nie mówię o tym piachu. Niech i on sobie nawet i był, ale ta tarka była jak nóż wbijany w plecy milimetr po milimetrze przez blisko 2 godziny. Generalnie można powiedzieć, że do Grabarki droga była masakryczna. Potem oczywiście też były jeszcze fragmenty szutru i piasku, ale nie było tej cholernej tarki. Całe szczęście ze tak w połowie tej mordęgi Mateusz dodzwonił ,się do obsługi promu i dowiedzieliśmy się że kursuje regularnie cały czas do godzony 20.00. Uffff chociaż to zmartwienie mamy z głowy.
W Grabarce zrobiliśmy troszkę dłuższy postój, aby zwiedzić to najważniejszym miejsce kultu religijnego wyznawców prawosławia w Polsce. Tu znajduje się utworzony w 1947 monaster żeński Świętych Marty i Marii, a także 3 klasztorne cerkwie. Wokół głównej cerkwi Przemienienia Pańskiego (z trzech stron – północnej, wschodniej i południowej) wśród wysokich sosen ustawionych jest wiele krzyży, przynoszonych, co roku przez pielgrzymów zmierzających na obchody święta Przemienienia Pańskiego, które robią niesamowite wrażenie. Na górę pod cerkiew prowadza kamienne schody, których pokonanie wymaga trochę wysiłku, a biorąc pod uwagę naszą drogę tu wejście dla mnie na górę było naprawdę ciężkie.
Czas goni trzeba ruszać dalej. Nie wiadomo czy nie dopadnie nas jeszcze zmora zwana TARKĄ. Udało się. Dojechaliśmy do Mielnika w pełnym uzębieniu, szprychy też całe, czasu jeszcze sporo to zasiedliśmy do obiadu i zasłużonego odpoczynku.
Po tych przyjemnych czynnościach ruszamy na przeprawę promową, która należy traktować, jako jedną z atrakcji dzisiejszego dnia.
Oj zapomniałbym przecież w Mielniku odwiedziliśmy jeszcze górę zamkową, na którym zachowała się tylko ruina zamkowego kościoła Świętej Trójcy. Tuż obok tego miejsca jest punkt widokowy na Bug. Widok z tego punku wart był już naprawdę dużego poświecenia wejścia po bardzo stromych prowizorycznych schodkach. Ale wdrapałem się i nie żałuję.
Po dostaniu się na drugą stronę rzeki zostało nam już do katery tylko 8 km. No tak długo ciągnących się 8 km to ja w życiu nie jechałem. Odniosłem wrażenie ze to nie było 8 km tylko 88 km. No końca naszej dzisiejszej podróży nie było widać. Ale jak się ukazał to uśmiechy mieliśmy od ucha do ucha. Piękna drewniana chata, wystylizowane wnętrze, leżaczki za budynkiem zerkały na nas i kusiły wieczornym odpoczynkiem z widokiem na pola i zarośla tuż przy rzece oraz zachodzące słoneczko. Po dzisiejszych trudach wymarzone miejsce na odpoczynek. Cisza i spokój polecam z czystym sumieniem.
I tak zakończył się nasz trzeci dzień wycieczki szlakiem Green Velo. Oczywiście było ciężko, ale tych chwil w gronie przyjaciół się nie zapomni, a drobne niedogodności. Kto by je chciał pamiętać. Powiem tak, jeśli ktoś jedzie szlakiem GV dla samego szlaku, dla frajdy z przejechania go, dla poznania go to odcinek, który opisałem jest niezbędny do przejechania. Natomiast jeśli ktoś po prostu zwiedzając te tereny porusza się różnymi szlakami m.in. GV aby dotrzeć do swojego miejsca przeznaczenia to nich omija ten odcinek . Szkoda sił, a krajobrazowo nic szczególnego, atrakcji, zabytków itp. tez niema.
Dzień udany, wieczór wspaniały czas na sen.

Trasa : Hajnówka – Istok – Dubicze Cerkiewne – Kuraszewo – Kleszczele – Dobrowoda – Repczyce – Czeremcha – Rogacze – Nurczyk – Nurzec Stacja – Borysowszczyzna – Grabarka – Końskie Góry – Radziwiłłówka – Mielnik – Zabuże – Klepaczew – Serpelice - Borsuki

Foto :

Gdzieś na trasie dnia trzeciego © GOZDZIK

Grabarka - główna cerkiew © GOZDZIK

I niesamowita ilość krzyży - Grabarka © GOZDZIK

Gdzieś na Green Velo © GOZDZIK

Mielnik i Góra Zamkowa z ruinami kościoła. Jedyna pozostałość zamku © GOZDZIK

Widok z zamkowej góry na Bug - Mielnik © GOZDZIK

Schodki na punkt widokowy - Mielnik © GOZDZIK

No i się przeprawiamy przez Bug © GOZDZIK

Plusk, plusk płyniemy sobie przez Bug © GOZDZIK

Kategoria Wycieczki i wyprawy

DST 107.00km
Teren 15.00km
Czas 05:32
V_AVG 19.34km/h
V_MAX 35.80km/h
Temperatura 29.0°C
Podjazdy 317m
Sprzęt VAMP-irek
Aktywność Jazda na rowerze

Green Velo 2019 - dzień drugi

Sobota, 27 lipca 2019 · dodano: 31.07.2019 | Komentarze 2

Dzień drugi rozpoczęliśmy od bardzo smacznego śniadanka serwowanego przez właścicieli pensjonatu. O właśnie w tym roku to taki dość miły dodatek do zarezerwowanych noclegów. W każdym z nich pyszne śniadanie (ostatni nocleg to mistrzostwo świata) w rodzaju szwedzkiego stołu. Bardzo duży wybór wędlin, serów i czegoś na ciepło oraz pomidorków, ogórków zielonych, kiszonych, sałatek i czegoś na słodko i na mlecznie hi hihi. W porównaniu z zeszłorocznymi śniadaniami w postaci kawałka kiełbasy albo puszki do suchej były tuż przed wyjazdem lub przy pierwszym napotkanym sklepie to istny „wersal”. To naprawdę dobry pomysł, bo najedzeni smacznym, dobrym i pożywnym śniadankiem mogliśmy od samego początku skupiać się na podziwianiu krajobrazu i pokonywaniu kolejnych kilometrów. A dzień dzisiejszy szykował dla nas wiele atrakcji tych, o których wiedzieliśmy i na nie czekaliśmy, oraz tych niespodziewanych, które nas zaskoczyły niesamowicie. Ruszamy wiec dość spokojna i senną drogą w kierunku miejscowości Eliaszuki, a następnie jedziemy nad Zalew Siemianówka, nad którym były kręcone sceny do filmu Opowieści z Narnii - Lew, Czarownica i Stara Szafa Tu zarządziliśmy, w demokratycznych wyborach, dłuższy postój, aby nacieszyć oczy i posiedzieć w chłodnym wiaterku nad brzegiem samego zalewu.
Ale niestety czas było ruszać dalej.
Pobyt nad zalewem tak mnie zrelaksował i wyciszył, że na najbliższym szybkim postoju (foto cerkwi) na MOR-e w Siemianówce zostawiłem mój plecak, w którym były pieniądze na cała wyjazd, dokumenty, bilet powrotny, karta do bankomatu (nie nie bez PIN-a hihihi). Piorun przypominający o tym, że nie mam części wyposażenia trafił mnie tak mniej więcej po przejechaniu 5 km. Zawróciłem prawie w miejscu, ciśnienie chyba 200 na 150 i taka moc w nogach, że czasówka na TdF byłaby spokojnie moja nawet z tymi sakwami. Grzegorz, który ruszył za mną, aby w razie, co pomóc mi wyszarpać zgubę z rąk sępów po kilkuset metrach nie zauważył nawet czy pojechałem prosto czy skręciłem tak jak szlak prowadził. Suma summarum pojechał dużo dalej ode mnie, bo ja dopadłem do MOR-a zobaczyłem, że plecak jest sprawdziłem, że portfel i kasa też są i prawie w takim samym tępię ruszyłem do miejsca, w którym zostawiłem grupę. Tak w tej miejscowości pojechałem inną droga krótszą, nie po szlaku i dlatego nie spotkaliśmy się z Grzegorzem, któremu musze tu jeszcze raz podziękować za to, że chciał mi pomóc. W oczekiwaniu na powrót naszego kolegi, który dotarł prawie pod sam zalew zanim zorientował się, że mnie tam nie ma a przede wszystkim raczył odebrać telefon i dowiedzieć się, że ja już dawno wróciłem, błogo poleżeliśmy sobie na trawie w cieniu i lekkim chłodzie. Jednak, ponieważ długo go nie było i zaczęliśmy się martwić że może ma jakąś awarię, a czas nam ucieka tym razem ja ruszyłem w jego stronę a reszta grupy pojechał dalej szlakiem aby dorwać jakiś sklep i zrobić małe zaopatrzenie. Więc ja ponownie rwę czym prędzej w stronę Siemiatówki aby Grzegorza ratować.
Jest … jedzie ….. uffff wszystko dobrze. Ruszamy wiec czym prędzej (ponownie) aby dogonić resztę. Dopadamy ich tuż przed miejscowością Mikłaszewo i dowiadujemy się że niestety najbliższy sklep jest w Narewce, a że nas mocno zmęczyły odcinki czym prędzej i pora zbliżała się obiadowa to odbiliśmy lekko ze szlaku aby znaleźć nie sklep ale jakiś bar z jedzeniem. I znaleźliśmy, a właściwie to znalazł go dla nas Mateusz który był naszą zwiadowcą. Bar niepozorny, mały, ciasny, ale jakieś menu jest.
Zamówiliśmy żurek.
Z pewna doza nieśmiałości zanurzamy łyżki w pięknie pachnącej zupie i…… i za chwile mamy poezję w ustach. Kubki smakowe dostają dokładnie to, czego oczekiwały. Pyszny żurek dobrze doprawiony z dużą ilością kiełbaski, jajeczko, ziemniaczki i to w dość pokaźnej miseczce. Naprawdę niebo w gębie. Spokojnie można były się najeść. Nie wspominając już o szarlotce, którą też była przepyszna. Z czystym sumieniem polecam niepozorny bar na wjeździe do Narewki od strony Mikłaszewa.
Takie to jedzonko było pyszne i smaczne że nie zauważyliśmy jak nad nasze głowy a dokładnie nad parasole nadeszła chmura z której luną deszcz , który nas przybił do kwadratu na dobre 1,5 godziny. Stracona godzina wcześniej teraz półtorej i nie wiadomo jak i kiedy mamy prawie 3 godziny w plecy. A dopiero była pierwsza z planowanych atrakcji. Już nie wspominam o błogim lenistwie nad zalewem, bo to było w planach. Dlatego jeszcze w ostatnich kroplach ulewy ruszamy na trasę, jednak nie wracamy do miejsca gdzie pożegnaliśmy się na chwilkę ze szlakiem GV tylko dobijamy do niego już za Narewką, a dokładnie w wiosce Guszczewina.
Przed nami za chwilkę Puszcza Białowieska i moc atrakcji. Właściwie to już sam przejazd szlakiem przez puszcze robi wrażenie. Drzewa, roślinność a to wszystko tuż po opadach deszczu skąpane w słońcu krople wody wydawały się, że tańczą na dywanie i ścianie zieleni. Bardzo mi się tu podobało. A jak do tego dołożymy „przejście” na rowerach hihihi szlakiem zwanym Żebra Żubra, wizytę w wieży widokowej w Białowieży, odwiedzenia restauracji Carska (bez konsumpcji, bo wypłaty by mi brakło na herbatę) to będzie całość piękna i atrakcji przyrodniczo krajobrazowych. A jeszcze trzeba dołożyć aspekt sentymentalny. Bo w Białowieży byłem, gdy miałem lat 18 na obozie zimowym. Co prawda nic nie poznawałem miasta, miejsca, ale wspomnienia ciepłych obozowych chwil wróciły.
Niestety czas gonił i to bardzo. Musieliśmy ruszać na kwaterę, która była w niedalekiej Hajnówce. Słońce pomalutku kładło się spać, a my po ostatniej taka mieliśmy nadzieję przygodzie, jaka nas potkała w Barze u Kolarza - rozcięty palec o zbite szkło – ruszyliśmy na ostatni odcinek dzisiejszej wycieczki. Na kwaterę dotarliśmy po godzinie 20 i zanim cała grupa się umyła przebrała i zeszła do restauracji to okazało się ze kucharz już skończył prace i nic, co wymaga większego przygotowania nie dostaniemy.
Szkoda ze w tym momencie nie pomyśleliśmy naszymi strudzonymi głowami o tym ze na 100% jedzenie będzie tuz obok na odbywającym się w Hajnówce koncercie. Dostaliśmy, co prawda dzięki uprzejmości obsługi hotelu odgrzane pierogi i pielmieni, ale nie dość, że czekaliśmy ponad godzinę to po wrażeniach dzisiejszego dnia mój brzunio domagał się więcej. Mogłem pójść z Leną Grzegorzem, Andrzejem i Grzegorzem na ten koncert. Ale potrzeba snu wygrała z potrzebą dopełnienia się. I dobrze, chociaż spokojny sen miałem, bo pielmieni strawiłem wchodząc po schodach do pokoju.
Kolejny wspaniały, sympatyczny, pełen wrażeń, emocji i tych negatywnych, ale przede wszystkim pozytywnych dzień. Mnóstwo śmiechu i zabawy, oraz niesamowitych widoków krajobrazowo-przyrodniczych.

Trasa : Michałowo – Nowa Wola – Suszcza – Eliaszuki – Nowa Łuka – Tarnopol – Siemianówka x3 hi hi hi – Mikłaszewo – Narewka – Guszczewina – Białowieża przez szlak Żebra Żubra – Pogorzelce – Teremiski – Budy – Hajnówka

Foto

Na szlaku Green Velo © GOZDZIK

Nad zalewem Siemianówka © GOZDZIK

Siemianówka - tu nieopodal zostawiłem plecak © GOZDZIK

Na szlaku w Puszczy Białowieskiej © GOZDZIK

Na szlaku Żebra Żubra © GOZDZIK

Białowieża i wieża widokowa © GOZDZIK

Widok z wieży © GOZDZIK

Carska - To dawna stacja Białowieża Towarowa zbudowana dla cara Mikołaja II w 1903 roku © GOZDZIK

W Leśnym Zajeździe u Kolarza © GOZDZIK

Kategoria Wycieczki i wyprawy

DST 94.20km
Teren 10.00km
Czas 05:01
V_AVG 18.78km/h
V_MAX 38.60km/h
Temperatura 28.0°C
Podjazdy 551m
Sprzęt VAMP-irek
Aktywność Jazda na rowerze

Green Velo 2019 dzień pierwszy

Piątek, 26 lipca 2019 · dodano: 31.07.2019 | Komentarze 2

Najbardziej smakują, cieszą i radują serce te wyjazdy, wydarzenia czy też spotkania, na które tak bardzo się szykujemy, a w pewnym momencie okazuje się ze istnieje całkiem poważna, granicząca z pewnością, groźba nieuczestniczenia w tych miłych dla nas okolicznościach. Tak było właśnie w tym roku z moja wycieczką szlakami Green Velo.
O wyjeździe w lipcu 2019 roku na GV i trasie zaplanowanej przez Waldka wiedziałem już w sierpniu 2018 roku. Tuż po naszym powrocie i jeszcze na fali zachwytu odbyta wówczas wycieczka. Szykowałem się na nią jak widać od blisko roku. Przeglądałem sobie przewodniki i mapy, co by gdzie można zobaczyć nie zbaczając zbytnio ze szlaku. I tak w cudownej atmosferze zbliżającego się terminu wyjazdu dotrwałem do końca marca.
A tu sruuuuuuuuu z grubej rury życie dołożyło swoje 5 groszy.
Taaaa 5 groszy ????
Raczej milion groszy.
I niestety przez kwiecień, maj i kawałek czerwca właściwie nie wiedziałem czy moja tegoroczna przygoda ze szklakiem, w towarzystwie wspaniałych ludzi będzie możliwa do realizacji. A i niestety tydzień przed wyjazdem też jeszcze nie widziałem światełka w tunelu. Tak naprawdę to dopiero jak ruszył nasz pociąg w stronę Białegostoku, to wrócił uśmiech i nadzieja, że jednak jadę, że jednak będę mógł podziwiać to wszystko, co nam Green Velo daje, że spotkam się z Leną, Grzegorzem i Mateuszem z którymi poznaliśmy się dokładnie rok temu właśnie na jednym z odcinków tego szlak i że w końcu również z Walkiem i Andrzejem troszkę pośmigam na rowerze. Bo niestety przez kopniaka od życia i losu minęły mnie dwie fajne wycieczki i jedna mała wyprawa na Kaszubską Marszrutę. No cóż serce bolało, ale nie dało się tego przeskoczyć. Tak musiało być.
Byłem naprawdę szczęśliwy, zadowolony, uśmiechnięty i bardzo podekscytowany zbliżającymi się kilometrami pokonywanymi na rowerze. Oczywiście cały czas w głowie siedzi u mnie niestety zadra związana z moją sytuacja domową, rodzinna i jakieś chwile smutku dopadały mnie na trasie. Ale generalnie byłem naprawdę szczęśliwy, a niesamowita ekipa nie pozwalała mi na zbyt długie chwile smutku i zadumy.
Dobrze to psychologiczny obraz sytuacji mamy możemy w końcu ruszyć na trasę tegorocznej wyprawy GREEN VELO 2019.
Ale zanim ruszyliśmy na trasę szlaku, tak starannie przygotowaną przez Waldka musieliśmy już po raz drugi przełknąć gorzką, oj bardzo gorzką pigułkę zwaną kładki Waniewo-Śliwno. I w zeszłym roku i w tym roku specjalnie naszą stacją początkową były Łapy. Aby z nich dostać się do Waniewa, a potem niesamowitą atrakcją Narwiańskiego Parku Narodowego przejść i przepłynąć kładkami przez Narew do Śliwna, aby ruszyć dalej do szlaku. W zeszłym roku na drodze do szczęścia stanął nam człowiek i odbywający się kapitalny remont tej przeprawy, a w tym roku natura, która niestety skąpi nam wody i wody w rzekach po prostu brak. Szkoda, duża szkoda. Ponownie mogę tylko powiedzieć trudno, nie przeskoczysz tego człowieku i już.
Ruszamy, więc z Łap do Uhowa a potem do miejscowości Turośń Dolna do niebieskiego szlaku biegnącego przez Baciuty, Zawady, Gajowniki w pobliże Choroszczy gdzie wpijamy się na naszą drogę przewodnią, na nasz szlak wiodący i patronujący nam przez kolejne 4 dni. Szlak Green Velo.
Tak jak w zeszłym roku tak i w tym roku naszą główną atrakcja jest sam szlak GV i to, co znajduje się tuż przy niem. Nie zbaczamy specjalnie z drogi aby dojechać do innych atrakcji, chyba że jest to dosłownie kilkaset metrów i czasowo kilkanaście minut oderwania od szlaku. Dlatego w Białymstoku wybieramy opcję objazdu miasta, a nie wbijania się do centrum, gdzie pewnie stracilibyśmy bardzo dużo czasu. A dla niektórych z nas dzisiejsza podróż zaczęło się już o 3 nad ranem i dojazd do kwatery i odpoczynek to nadrzędny cel. Bezproblemowo mijamy Białystok i prujemy do Supraśla. Tu oczywiście trzeba zobaczyć zabytki miasta, troszkę pokręcić się po uliczkach, zerknąć tu i tam i ruszyć dalej w przepięknej scenerii Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej w kierunku kultowej wioski Królowy Most.
Nie było takiej mocy, która by mnie odwiodła od zrobienia sobie zdjęcia przy tabliczce z nazwą miejscowości. Nie ma takich zdjęć, po prostu nie robię sobie ich zbyt często, ale tu nie było siły, aby postąpić zgodnie z tym, co robię, a raczej nie robię.
Fota musiała być.
Później to już prosta droga do Michałowa gdzie mieliśmy swój pierwszy nocleg.
Dzień zakończony pysznym obiadem w pobliskim barze i trwającymi do wieczornych godzin spokojnych rozmowach przy nierozpalonym ognisku.
Super cudny dzień.

Trasa: początek to Łapy – Uhowo- Stoczki – Turośń Dolna – Dobrowoda – Baciuty – Zaczerlany i teraz tylko po szlaku Green Velo – Białystok – Supraśl – Kłodno – Załuki – Waliły – Waliły Stacja – Gródek – Pieńki – Michałowo.

Foto:

Wesoła ekipa na szlaku ku Green Velo © GOZDZIK

Już na trasie GV w okolicy miejscowości Choroszcz © GOZDZIK

I sam Pomnik © GOZDZIK

To również ten sam pomnik © GOZDZIK

I pomnik w całej okazałości © GOZDZIK

Na szlaku Green Velo w Białymstoku © GOZDZIK

Supraśl - Prawosławny Monastyr © GOZDZIK

Supraśl - Pałac Buchholtza © GOZDZIK

Supraśl i pałac w pełnej krasie © GOZDZIK

W Puszczy Knyszyńskiej © GOZDZIK

Dumny jestem z tego zdjęcia, ale do komendanta i księdza nie wpadałem :-) © GOZDZIK

Michałowo - Ratusz © GOZDZIK

Michałowo - Cerkiew © GOZDZIK

Michałowo - popołudniowe rozmowy przy ognisku. Oczywiście nierozpalonym © GOZDZIK

Kategoria Wycieczki i wyprawy

DST 102.00km
Teren 13.50km
Czas 05:13
V_AVG 19.55km/h
V_MAX 32.20km/h
Temperatura 18.0°C
Podjazdy 262m
Sprzęt GIANT TALON
Aktywność Jazda na rowerze

Uczestnicy

Drugi dzień super weekendu - Szlakiem Szabli i Bagnetów

Niedziela, 7 lipca 2019 · dodano: 10.07.2019 | Komentarze 3

Niedziela przywitała nas deszczem i mocnym wiatrem.
Całkowicie to nas zaskoczyło. Zupełnie inna pogodę planowałem.
A dzięki temu mogliśmy troszkę dłużej pospać.
Musieliśmy najpierw przeczekać opady a potem troszkę poczekać aby słonko obsuszyło nam drogę. Bo dzisiejsza trasa to w większości trasa asfaltowa.
Powiem tak. Gdy przyjeżdżają do mnie goście to zawsze staram się aby wycieczka zawierała i fajną ciekawą trasę, ale i posiadała kilka zabytków czy ciekawych miejsc. Niestety pomału a właściwie prawie, że już wyczerpały się w większości takie miejsca. Przez te kilka lat odwiedziliśmy już prawie wszystkie takie atrakcje. Dlatego dzisiejsza wycieczka w głównej mierze miała mieć atrakcję sama w sobie. Czyli sama tras miała być ciekawostką. Bowiem dzisiejsza trasa to Szlak Szabli i Bagnetów, który przejechałem kilka lat temu i bardzo mi się podobał. Oczywiście trasa ta zwierała kilka zabytków, ale te zabytki razem z Daria i Rafałem już podczas ich wizyt w Głownie odwiedziliśmy. Jednak dziś była z nami Lena i był Grzegorz z Dominikiem, dla nich te miejsca były nowe. Mogę, więc śmiało powiedzieć, ze szlak, jako szlak miał być atrakcją dla wszystkich, a cześć zabytkowa dla Leny, Grzegorza i Dominika. Oczywiście był w planach i drugi wspólny mianownik, a mianowicie Muzeum Motoryzacji w Nieborowie, gdzie mieliśmy zaplanowany dłuższy postój obiadowy.
Dobra ogólny szkic dzisiejszego dnia mamy przejdźmy do szczegółów.
Ruszamy z domu dość późno, bo po godzinie 10.00. Najpierw krótka wizyta nad głowieńskim zalewem, a następnie przy dworku hrabiny Komorowskiej. Po chwili ruszamy na właściwy szlak, na który wjedziemy tuż przed Bielawami. Pierwszy obiekt, przy którym nie sposób się zatrzymać to Pałac w Walewicach. Z pałacem nierozłącznie związana jest historia związku Marii z Łączyńskich Walewskiej i Napoleona Bonaparte. Był on jednym z najsłynniejszych romansów XIX wieku. Do dziś jest owiany wieloma tajemnicami, a jego owocem był syn Aleksander Colonna-Walewski – późniejszy minister spraw zagranicznych Cesarstwa Francuskiego. Dziś to jedna z większych i bardziej znanych stadnina koni, z którymi podczas krótkiego postoju postanowiliśmy się zaprzyjaźnić.
Miło się gawędziło przy niezwykłej urody koniach stadniny w Walewicach, ale czas goni i trzeba ruszać dalej w stronę Soboty, gdzie odwiedzamy bardzo uroczy i pięknie położony tuż przy Mrodze dworek zwany Zameczkiem, który powstał z inicjatywy Augusta Zawiszy w II poł. XIX w. Tu też nie mogliśmy zabawić zbyt długo. Po kilku zdjęciach ruszamy w dalsza trasę. Trasę, której odcinek szlaku od Soboty do Łowicza i dalej do Bednar dla mnie osobiście najbardziej się podoba. Szlak, bowiem wiedzie między polami, łąkami, sadami malowniczych i spokojnych wiosek łowickich. Prawie cały czas wzdłuż Bzury. To bliżej to dalej od rzeki, ale cały czas mieliśmy ją w zasięgu ręki. W tak pięknych okolicznościach przyrody osiągnęliśmy miasto Łowicz. Miasto z wieloma zabytkami i ciekawymi obiektami, ale nas niestety dopada głód i myśli nasze krążą tylko i wyłącznie wokół schabowego z zmieniaczami. Zostawiamy, więc Łowicz w spokoju i mkniemy do prywatnego browaru w Bednarach.
Klapa nic ciekawego oprócz pysznego piwa nie ma.
Zostaje, więc Nieborów i Muzeum Motoryzacji.
Ruszamy.
I tu zapala się czerwone światełko.
Niesamowicie mocno wiejący wiatr z prawej strony. Ojjjjjjj nie dobrze. Bo my właśnie zaraz obieramy kierunek na prawo, czyli prawie przez 33 km będziemy mieli pod wiatr. Ojjjjjj bardzo bardzo niedobrze. Ale o tym będziemy martwili się potem, jak wyjedziemy na Chyleńcu z Puszczy Bolimowskiej. Teraz ważniejszy jest obiad, na który nie mamy szans w muzeum (kolejka chyba z 50 osób) oraz w Oberży pod Złotym Prosiakiem. Tu była kolejka do tego, aby w ogóle wejść i zająć stoli, a co dopiero mówić o zamówieniu jedzenia. Dobra wracamy wiec do Nieborowa i podjeżdżamy do bardzo niepozornego baru z napisem Grill. Po wczorajszym wieczornym grillu jakoś nie mamy ochoty na ponownego, ale nie ma wyjścia. Kiszki marsza grają tak, że ludzie się oglądają, co to za orkiestra na rowerach jedzie. Podjeżdżamy, ludzi niewiele, więc pierwsza myśl to taka że jedzenie kiepskie, albo mało, albo drogo, albo lichy wybór, albo…….. albo po prostu nie wiedzą że jest tu całkiem oki i lecą do tych wypasionych restauracji. A tu i wybór duży i nie grillowy i porcje całkiem pokaźne i o dziwo nawet dość smaczne i dobre. Pomijam frytki….. nie gadam o nich. Ale schabowy i surówka super.
Najedzeni, napojeni niestety troszkę też zmarznięci, bo pogoda pikuje w dół ruszamy w dalszą drogę. Wiemy, że drogę przez mękę. Przynajmniej dla mnie. Z całej naszej paczki mam najmniej przejechanych kilometrów w tym roku. Jestem najsłabszym ogniwem tego łańcucha, który niestety na około 8 km przed domem pęka i jedzie na samym końcu. Ale udało się z językiem do pasa, z oczami jak 5 zł z rybakiem (pamiętacie taką monetę) docieram do domu.
Koniec pięknego weekendu.
Koniec chwil zapomnienia o kłopotach dnia codziennego
Wracam do rzeczywistości.

Podsumowując te dwa dni nie będę oceniał czy wycieczki były fajne, czy nie, czy atrakcje były, czy nie itp. Na 100% te dwa dni, a właściwie to ta wycieczka nauczyła mnie jednego. Nie można zaplanować jednej jedynej trasy wycieczkowej na dany dzień. Nie można oprzeć jej o założenie, że będzie ładna pogoda i bezwietrzna i spokojnie zrobi się zaplanowany dystans 100 km. Trzeba mieć jakieś trasę alternatywą na nieprzewidzianą pogodę. Na to, że od rana może padać i trzeba wyjechać później, i aby wrócić o sensownej godzinie, trzeba zrobić mniej kilometrów. Następnie na to, że może bardzo mocno wiać i jazda po otwartym terenie to istna mordęga. Dziś powinniśmy mieć trasę osłoniętą lasem i zrobić połowę tego, co było do zrobienia.
Trudno człowiek uczy się na błędach i ważne, aby nauka pozostała.
Obiecuję ze w przyszłym roku będzie lepiej.
Daria, Lena, Rafał Grzegorz, Dominik bardzo dziękuję wam kochani za odwiedziny, za wspólne chwile na rowerze, za wieczorne grillowanie i nocne pogaduchy. Trzymacie się ciepło i bezpiecznie i do zobaczenia na następnej wycieczce.

Trasa: Głowno – Zgoda – Bielawy – Walewice – Sobota – Urzecze – Mystkowice – Bocheń – Ostrów – Otolice – Łowicz – Zabostów Mały – Zabostów Duży – Kampania – Bednary – Nieborów – Chyleniec – Bełchów – Seligów – Łyszkowice – Wola Lubiankowska – Lubianków – Głowno.

Foto:

Sobota - Dworek Zameczek © GOZDZIK

Ekipa na trasie © GOZDZIK

Bzura niedaleko Łowicza © GOZDZIK

Ratusz w Łowiczu © GOZDZIK

Kategoria Po okolicy

DST 52.80km
Teren 45.00km
Czas 03:54
V_AVG 13.54km/h
Temperatura 20.0°C
Podjazdy 210m
Sprzęt GIANT TALON
Aktywność Jazda na rowerze

Uczestnicy

Po Kampinoskim w doborowym towarzystwie

Sobota, 6 lipca 2019 · dodano: 09.07.2019 | Komentarze 4

Jak bardzo pędzi ten czas można zaobserwować po jakiś wydarzeniach cyklicznych. Po wydarzeniach, które przyjmują rangę wydarzeń corocznych. I takim wydarzeniem od jakiś kilku lat jest wizyta Darii i Rafała w Głownie.
Czyli Team Skowronki na gościnnych występach w Goździkowie.
Wydaje mi się, że to było tak niedawno (i nie mówię tu o niespodziewanej chwilowej wizycie w maju i małej 40-stce), że przecież dopiero, co się żegnaliśmy po wspólnych wycieczkach do Rawy Mazowieckiej i po PKWŁ w maju 2018 roku, a tu już nie wiadomo, kiedy rok minął i Skowronki są ponownie na wieczornych pogaduchach, grillu i na szlakach Głowna i okolic.
Te weekendy są wyjątkowe i pewnie o tym już nie raz przy tych wizytach wspominałem i nie ma, co się nad tym rozwodzić, ale ten weekend był jeszcze bardziej wyjątkowy. Wyjątkowość tego weekendowego czasu polegała na tym, że do naszej wesołej kompanii dołączyli w sobotę Lena i Grzegorz, a w niedziele Dominik.
A gdzie byliśmy i co zwiedzaliśmy???
Zaraz wam opowiem.
Pierwszego dnia czyli w sobotę rano ruszyliśmy w samochodową podróż do Leszna, aby tam właśnie spotkać się z Leną i Grzegorzem i już wspólnie rozpocząć penetrację Puszczy Kampinoskiej.
Wiadomo, puszcza sama w sobie jest wielka atrakcją, jest jednym wielki i niemym świadkiem naszej historii, jest wspaniałym kolorowym i różnorodnym teatrem przyrody. Zróżnicowanym pod względem fauny i flory, ale i terenu. Górki, pagórki, wzniesienia, zjazdy, mokradła, (choć niestety przy tej suszy, jaka mamy nie miały takiego uroku) i piach. Wszystko można tu spotkać podczas jednej wycieczki. Niestety dziś z uwagi na brak śniegu w zimie, na brak deszczu wiosną na szlakach przeważał piach, piaseczek, piaseczuniek, piaszczycho… chyba we wszystkich możliwych formach i odmianach był przez nas wysławiany. A szczególnie przez Lenę, która na swoim rowerze, raczej nie do końca przystosowanym do takiego terenu, pokonywała go z gracją i „uśmiechem”. Z takim uśmiechem, że strach było się zbliżać na odległość pompki od roweru. Ale tak naprawdę to wszystkim dał on nam trochę w kość. Chociaż było się z czego pośmiać przy wieczornym grillowaniu.
Ale nie można było iść tak bardzo na łatwiznę i do samych walorów przyrodniczych należało coś jeszcze wyszukać na wyznaczonych szlakach. Pierwszym obiektem który spróbowaliśmy chociaż zobaczyć przez ogrodzenie był pałac w Zaborowie. Niestety teren prywatny, wstęp wzbroniony koniec kropka. Mkniemy więc do Wiktorowa na cmentarz ofiar terroru hitlerowskiego. Jadąc dalej niebieskim dociekamy do Zaborowa Leśnego i mogiły powstańców styczniowych 1863 roku. Trzymając się wciąż niebieskiego szlaku odwiedzamy Lipków, następnie cmentarz wojenny w Laskach. Tu zmieniamy kolor szlaku na czarny i ruszamy w drogę powrotną, którą nakreśliłem tak :
Czarnym do Sierakowa potem drogą do zielonego, myk na czerwony i tuż za Pomnikiem Niepodległej Rzeczypospolitej Kampinoskiej wpadamy na żółty który zaprowadzi nas do miejsca rozpoczęcia dzisiejszej wycieczki.
Na samym końcu już tuż przy Lesznie dopadł nas mały i przyjemny deszczyk. Chwila na spakowanie sprzętów i ruszamy do Głowna na obiadokolację przy ognisku.
Dzień można uznać za zakończony, a ze gadało się fajnie to i w towarzystwie Darii, Grzegorza, Beatki i mojego syna przywitaliśmy niedzielę.
Trzeba iść spać nie ma rady.
Jutro kolejny rowerowy dzień się szykuje.

Trasa – Leszno – niebieskim przez Zaborów – Zaborów Leśny – Lipka – Laski – czarnym – Izabelin – Sieraków – zielonym do czerwonego i czerwonym przez Wiersze do żółtego – Leszno

Foto:

Wiktorów i Cmentarz ofiar terroru hitlerowskiego © GOZDZIK

Zaborów Leśny © GOZDZIK

Tablica informacyjna przy kościele w Lipkowie © GOZDZIK

Lipków i chwila odpoczynku. Od Prawej Grzegorz, Lena Daria, Rafał © GOZDZIK

Laski i cmentarz wojenny © GOZDZIK

Na żółtym © GOZDZIK

Kategoria Kampinoski PN