W końcu nie samotnie

Niedziela, 9 marca 2014 · dodano: 10.03.2014 | Komentarze 3

Wielką radość sprawił mi poranny telefon od mojego serdecznego przyjaciela Marcinka, który to oznajmił, że właśnie wyciągną rower i ma zamiar wybrać się na pierwsza wycieczkę w tym roku. Oczywiście troszkę mnie zdziwiło, że na pierwszy raz chce jechać od razu ze mną, ale bardzo się cieszyłem.
Aby nie zrazić go do wspólnego rowerowania zmieniłem swój plan na niedzielny wypad, odrobinę oszukałem Marcinka na dystansie  jaki będzie do zrobienia i…. i ruszyliśmy w drogę.
Tu mszę się przyznać, że faktycznie czasami trzeba troszkę oszukać moich towarzyszy, a to do prędkości, a to do całkowitego planowanego dystansu, a to do długości drogi przez piach, bo inaczej jakby się dowiedzieli cała prawdę to by nie wsiadali na rower ze mną hi hi hi…. No co … cel uświęca środki a ja lubię z nimi jeździć. Zresztą i tak dają radę tylko tak zawsze na początku groźnie to dla nich wygląda.

Ale dobra ja zrezygnowałem z pierwszej tegorocznej setki , powiedziałem że będzie około 45-50 wyszło 61 i … i Marcinek dał radę. To dla mnie tym większa radość (mam nadzieję że dla niego też) bo nie dość, że to pierwszy raz w tym roku na rowerze to jeszcze po przeziębieniu jakie go maltretowało w zeszłym tygodniu.

I co Zuch chłopak co nie.

Dobra ale wracamy do pedałowania……

Słoneczko pięknie nam świeciło, ptaszki śpiewały my sobie gadu gadu przez całą drogę istna sielanka. Tak dojechaliśmy do miejscowości Zduny, gdzie zrobiliśmy sobie krótką przerwę przy sklepie, w którym to pani ekspedientka prawie, że nie dostała zawału gdy ją poprosiłem o stempelek w książeczce kolarskiej. Masakra jakaś … jakbym przyszedł ją aresztować normalnie tak zbladła…. A potem Marcina wypytywał a kto ja jestem i po co ten stempel i czego ja właściwie chce od niej…. Dramat…..
Odczekaliśmy więc chwile aby zobaczyć czy nie trzeba dla pani medikoptera wzywać i ruszyliśmy w dalszą już powrotną drogę, która okazała się troszkę bardziej uciążliwa ze względu na wiejący w twarz wiaterek. Ale dzięki temu było więcej przystanków, podczas których wspominaliśmy nasz ostatni wyjazd pod Grunwald i rozmawialiśmy o tegorocznym planowanym na sierpień wypadzie pod Toruń.
Po drodze odwiedziliśmy jeszcze Sobote gdzie ku wielkiemu zaskoczeniu Marcina ukazał się zameczek. Ten sam, który odwiedziłem dwa tygodnie temu, a teraz postanowiłem pokazać go mojemu kompanowi.
Chwila relaksu (a oczywiście nie podbiłem książeczki, bo sklep już zamknięty) i zjazd do domku na obiadek.

Bardzo miła i fajna wycieczka, oczywiście dzięki towarzystwu a nie pogody, trasy, widoków i śpiewających ptaszków.
Jestem pełen podziwu dla Marcina że dał radę.
Brawo Marcin.
A Marcinek już więcej razy ci nie uwierzę, że nie dasz rady gdzieś pojechać ze mną bo za daleko, za szybko, za długo, za dużo podjazdów, piachu, dołów itp…….

Szykuj się do Puszczy Kampinoskiej na koniec marca.

Trasa: Głowno – Wola Zbrożkowa – Sapy – Zduny – Bogoria Górna i Dolna – leśniczówka – Sobota – Zgoda – Głowno

Foto:

Zduny - Kościół © GOZDZIK


Odpoczynek pod Sobotą i wspominki o Grunwaldzie © GOZDZIK


Ponowne odwiedziny na Zameczku w Sobocie © GOZDZIK


Zameczek w Sobocie - dla potwierdzenia do książeczki PTTK © GOZDZIK


Tablica informacyjna w Walewicach © GOZDZIK